Մարդիկ կայարանում վազում էին տարբեր ուղղություններով։ Փոքրիկ աղջիկը շփոթված նայում էր ուղևորներին և շշնջում. «Մայրիկ, որտեղ ես»:Մի տղամարդ մոտեց ավ երեխային, նրան կարկանդակ հյուրասիրեց և հարցրեց. – Ում գեղեցկուհին ես: -Մայրիկիս… -Անուն ունես։ – Սոնա: – Որտեղ է մայրդ: -Նա ասաց, որ իրեն այստեղ սպասեմ, բայց դեռ չի վերադարձել։ Աղջկա գրպանից ցցված գրություն կար: Այդ տղամարդը հանեց ու մտքում կարդաց. «Քանի որ սա կարդում ես, դու բարի մարդ ես։ Աղջկաս անունը Սոնա է։ Նա ծնվել է 2002 թվականի հունիսի 22-ին։ Ես կամավոր հրաժարվում եմ իմ աղջկանից: Դու կարող ես նրան որ դեգրել կամ տանել մա նկատուն։ Կներեք ինձ: Կյանքում ամեն ինչ պատահում է»։ Տղամարդը հանեց գլխարկը և քորեց գլխի հետևը։ Նրանք միասին գնացին ոս տիկանություն։Իսկ այժմ Սոնան արդեն 16 տարի մենակ է ապրում։ Նա գնում է քոլեջ և աշխատում է կես դրույքով: Նրան ոչ ոք չի որ դեգրել՝ նա իր ողջ մանկությունն անցկացրել է մա նկատանը։
Այս բոլոր տարիներին խեղճը երազում էր գտնել մորը։ Նա չէր բարկանում մոր վրա, նա պարզապես ուզում էր նայել նրա աչքերին: Մի անգամ ընկերուհին խորհուրդ տվեց նրան դիմել «Սպասիր ինձ» ծրագրին։ Սոնային այս միտքը սկզբում հիմարություն թվաց, բայց հետո հասկացա վ, որ կորցնելու ոչինչ չունի։Մնում էր միայն սպասել հայտը ներկայացնելուց հետո։ Եվ բառացիորեն վեց ամիս անց նրան զանգահարեցին նախագծից և հրավիրեցին նկարահանման։ Սոնան երջանիկ գնում էր, քանի որ հույս ուներ, որ ծրագրի հեղինակները գտել են մորը։Մի քանի ամիս անց Սոնան գնաց հաղորդման։
Լավագույն ընկերուհին որոշեց օգնել և գնաց նրա հետ։Սոնայի համար ամբողջ հեռարձակումն անց ավ մշուշոտ: Նա անհամբեր սպասում էր այս պատմության ավարտին: Նա մտածում էր, թե ով է արձագանքել իր դիմումին։ Եվ հետո հաղորդավարն ասաց. -Հրավիրում ենք Սևակին։ Բեմ բարձրացավ 10-ամյա տղա ու ասաց, որ իր եղբայրն է: Մայրիկը նրան ասել է, որ ինքը քույր ունի՝ Սոնան, բայց նա նրան հանձնել է մանկատուն. – Ում հետ եք եկել այս նախագծին,- հաղորդավարը հարցրեց. -Տատիկիս հետ: Մայրիկը մա հացել է անցյալ տարի: Տատիկը մտավ ստուդիա։ Նա գրկեց Սոնային և շշնջաց. -Ներիր ինձ, աղջիկս: Այլևս երբեք չեմ լքի քեզ: