Մոսկվայում մի հատ ադրբեջանցի ինձ ընենց բան ասեց, որ․․․Աչքերիս դեմը սևացավ, մի հատ տվեցի բերնին ու ներողություն խնդ րելով փախավ։Թեև Մոսկվայում եմ ապրում որոշ ժամանակով, բայց ոչ մեկին թույլ չեմ տա, որ իմ հայ ազգի հանդեպ վատ խոսի, մեր ազգին վատ աչքով նայի։
Բոլորս գիտենք, թե ինչքան հզոր ազգ ենք, թե ինչքան մեծ է մեր ավանդը աշխարհում, ինչքան տարբեր գյուտերի հեղինակներ ենք, ինչքան տաղանդավոր։ Առողջ քննադատությունը միշտ էլ ընդունել եմ, բայց էս էղածն արդեն չափից դուրս էր։ Մոսկվայում մի ան գամ նստած էինք՝ տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներով։
Դու մի ասա՝ մեջները ադրբեջանցի էլ կա, չգիտենք։ Խոսք եղավ հայերի մասին, մեկ էլ սա, ով փաստորեն չգիտեր, որ հայ կա էդ միջ ավայրում, սկսեց խոսել՝ ասելով,որ հայերից անտաղանդ ազգ չի տեսել։Աչքերիս դիմաց սևացավ։ Ոչ տարա-ոչ բերեցի, սրան մի հատ խփեցի։ Հարցրի՝ չգիտե՞ս՝ ում հետ ես սեղան նստած, չգիտե՞ս, որ հայ եմ։
Լսելով ազգությանս մասին, սրա աչքերը վախով լցվեցին։ Ներողություն խնդրեց ու փախավ։Հենց սա գնաց, ռուս ընկերս ասում է՝ գիտես, չէ՞, որ ադրբեջանցի էր։ Չէ, իսկապես չգիտեի, բայց վախով լի աչքերից արդեն հնարավոր էր ամեն ինչ էլ հասկանալ։Մենք, ի տարբերություն դրանց, հպարտ ենք մեր ազգությամբ, հպարտ ենք, որ հայ ենք։