Գիշերը տուն գալիս նկատեցի, որ խոհանոցում լույս է վառվում, սիրտս խփեց՝ այդ ժամին տանը մարդ չի լինում․ Արագ բարձրացա վերև, ուզում է լայուսակիցս բանալին հանել, հանկարծ․․․Տղես ամուսնացել ա երեք ամիս առաջ։ Ինձ հետ են ապրում: Հարսս մի քիչ լեզվանի ա, բայց շատ գործունյա աղջիկ ա:
Հիմա ես իմ տանը այնպիսի կարգ ունեմ, որ ինքս չէի կարող երկար տարիներ հաստատել։ Նա սովորեցրեց մեզ իրերը իրենց տեղը դնել: Դե, երբեմն մենք կռ վում ենք նրա հետ, բայց ոճ հաճախ: Ես հիսունչորս տարեկան եմ և դեռ աշխատում եմ։ Երբեմն, գործե րով, ինձ անհրաժեշտ է լինում մարզ գնալ։
Ես տուն եմ գալիս ժամը տասներկուսին։ Մի շաբաթ առաջ կրկին մեկնեցի գործուղման ու վերադարձա կեսգիշերին:Բարձրանում եմ տուն, խոհանոցում վառվող լույս եմ տեսնում։ «Մոռացել եմ անջատել»,- կարծում եմ։ Ես գնում եմ իմ բնակարանի դուռը, հանկարծ դուռը ինքն իրեն բացվում է։ Ավելի շուտ այն բացեց հարսս:
-Մամ ջան, Փառք Աստծո, որ եկել ես: Ես արդեն սկսել էի անհանգստանալ,երկու անգամ տաքացրեցի ընթրիքը, — ասաց նա: Ես ա պշած կանգնեցի, արց ունքները սկսեցին հոսել աչքերիցս:
Իմ հարսը չէր քնել, սպասել էր ինձ ու հիմա ինձ համար սեղան էր պատրաստում: Ես նրան գրկեցի ու շոյեցի գլուխը: Երեսուն տար վա մեջ առաջին անգամ ինձ տնաը սպասում են: