Երբ տալս մեր շենքում տուն առավ, սկզբում ուրախացա, մտածեցի մի հարազատ մարդ կլինի կողքիս, բայց․․․Այդ օրվանից կյանքս մղձավանջի վերածվեց։Ամուսինս Զոյա անունով քույր ունի։ Ես լավ հարաբերություններ ունեի նրա հետ, երբ նա ապրում էր մոտա կա քաղաքում:
Նրան տեսնում էի սկեսուրիս ծննդյան օրը կամ Ամանորին։ Մի երեկոի ընթացքում նա կարող էր պատմել աշխարհի բոլոր բամբասա նքները։ Ես չեմ սիրում այդքան շատ խոսել, հատկապես ինչ-որ մեկին քննարկել։ Բայց տարին մի քանի անգամ դա կարող է հետաքր քիր լինել։
Զոյան պատմում էր,որ ինքն ու ամուսինը ցանկանում են շուտ տեղափոխվել,քանի որ վերջին շրջանում այդ քաղաքում նրա գործերն այնքան էլ լավ չէին։ Սկզբում Զոյան ամուսնու և երեխաների հետ ապրում էր սկեսուրի տանը,իսկ հետո նա ինձ ասաց լավ լուրը.
— Պատկերացնում ես, մենք բնակարան ենք գնել, հենց քո կողքին, հաճախ ենք հանդիպելու։
Ես սրան հանգիստ արձագանքեցի, մտա ծեցի, որ ավելի հեշտ կլինի, եթե ինչ-որ մեկին երեխաներիս վստահեմ, բայց սխա լվեցի։ Առաջին օրը Զոյան ինձ ուղղակի բարկացրեց։ Նա մեզ մոտ եկավ առավոտյան ժամը 9-ին, երբ ամուսինս գնում էր աշխատանքի: Երեխաներին միասին տարանք այգի, հետո ծրագրեցի մի քիչ աշխատել։
Թեև ես հիմա տնից կես դրույքով եմ աշխատում, դեռ պետք է բավականաչափ ժամանակ տրամադրեմ դրան: Բայց Զոյան ոչ մի տեղ չէր գնում։ Նա ինձ հետ եկավ տուն, մենք թեյ խմեցինք։ Ես հասցրեցի լվանալ ամաններն ու ընթրիք պատրաստել ամուսնուս համար։ Իսկ Զոյան այս ամբողջ ընթացքում հետին պլանում խոսում էր։
Ես ակնարկեցի նրան, որ պետք է աշխատեմ, բայց նա կարծես ոչինչ չէր հասկանում: Նա գնաց երեկոյան: Եվ ես այնքան էի հոգնել նրանից, կարծես ամբողջ օրն անցկացրել էի գործարանում։ Այժմ ես հասկանում եմ, որ ես պարզապես չեմ կարող դիմանալ, եթե Զոյան ամեն օր գա ինձ մոտ: