Երբ ամուսինս քաղաքապետարանում պաշտոն էր զբաղեցնում, բոլորը մեզ սիրում էին, մեր կողքին էին, բայց աշխատանքից դուրս գալուց հետո․․․Ծանոթներ կային, որ փողոցում հանդիպելիս ձևացնում էին, թե չեն նկատել։Ես ու ամուսինս շատ ընկերներ ունեինք։ Ես հավատում էի բոլորին, ովքեր խոսում էին այն մասին, թե ինչ մտերիմ ընտանիք ենք և նրանք ցանկանում են ավելի շատ շփվել մեզ հետ:
Ամուսինս բարձր պաշտոն է զբաղեցրել քաղաքապետարանում։ Ուստի երբ նրանից օգնություն են խնդրել, նա երբեք չի մերժել։ Նույ նիսկ եթե ընկերներից մեկը օգնություն խնդրեր ինչ-որ բան գնելու համար, բայց այն արդեն վաճառքում չէր, մենք գնում էինք։ Այդ պես շարունակվեց այնքան ժամանակ, մինչև հորիզոնում հայտնվեց նոր ուժ և ամուսինը մնաց առանց աշխատանքի։
Այդ ժամանակ մենք հասկացանք, թե ինչ արժե իրենց ընկերությունը։ Իմ նախկին ընկերներից ոչ ոք չէր մնացել մեր շուրջը: Ավելին, փողոցում հանդիպելիս ձևացնում են, թե մենք օտար ենք։ Ամուսինս երկար ժամանակ չէր կարողանում հավատալ, որ իր հետ ընկե րություն են արել հանուն պաշտոնի։ Կար մի շրջան, երբ մենք իսկապես կարիք ունեինք աջակցության, օգնության, բայց ….
Օգնությունը եկավ հասարակ մարդկանցից, ովքեր չեն կարող պարծենալ հարստությամբ, բայց կկիսվեն իրենց վերջին ունեցածով: Դրանից հետո շատ ժամանակ է անցել, ամուսինս լավ աշխատանք է գտել։ Մենք լավ ենք ապրում, բայց ընկերների հետ շատ զգույշ ենք։
Ընկերներ կային, ովքեր մեզ օգնեցին մեզ համար դժվար պահին։ Իսկ նրանք, ովքեր շրջվեցին, իսկ հետո նորից փորձեցին վերադար ձնել բարեկամությունը, քանի որ մեզ մոտ ամեն ինչ արդեն կարգին է, մենք մերժեցինք։