Մի քանի օր առաջ գնացի դաչա ու հողամասում տեսա հարևանուհուս․ Կատաղեցի, ինչ էկավ բերանս ասեցի, բայց երբ իմացա, թե
ինչ էր անում այնտեղ, ամոթից քիչ էր մնում գետինը մտնեի․․․Ամբողջ ամառ ես իմ դաչայում եմ լինում, քաղաքում անելիք չունեմ էդ
շոգ ու կրակին: Անցյալ տարի ինձ նոր հարևաններ եկան դաչա:
Ծանոթացա տանտիրուհու հետ, մի քիչ շատախոս թվաց, բայց դե տանելի ա: Շատ են սիրում աղմկել, միշտ հյուրեր են ունենում:
Նույնիսկ մի անգամ գնացի նրանց մոտ, խնդրեցի ավելի լռել։ Այո, սա քաղաք չէ, այստեղ մարդիկ ուզում են հանգստանալ քաղաքի
աղմուկից:
Ես ու էդ հարևանուհիս շատ մտերիմ չէինք, չէինք վի ճում, ուղղակի բարևում էինք իրար տեսնելով, և դա շատ հազվադեպ էր պա-
տահում։Մի օր գնացի դաչա, տեսնեմ իմ հողամասում ա, ինչ որ բան ա ման գալիս: Վի ճեցի հետը, ինչ ասես ասեցի, էլ գող, էլ խուլի-
գան, շատ էի ջղա յնացել:
Չեմ սիրում, երբ առանց իմ թույլտվության մտնում են իմ տարածք: Ոչ մի բառ չէի ուզում լսել, մեկ էլ ինձանից բարձր գոռաց ու ասեց.
-Տունդ գո ղեր էին մտել, վազեցի, որ բռնեմ, ականջօողս ընկավ հողի մեջ: Ես սկզբում չհասկացա, թե ինչ էր ասում, նորից կրկնեց:
Ես ամոթից կարմրեցի: Քան թե հանգիստ հարցնեի ու իմանայի, թե ինչ գործ ունի իմ հողամասում, միանգամից սկսեցի գոռգոռալ:
Շատ ամաչեցի, ներո ղություն խնդրեցի: Էդ օրվանից մենք մտերմացանք: Հիմա շատ եմ սիրում նրան, հաճախ ենք միասին թեյ խմ
ում, հիշում ենք էդ դիպվածն ու ծիծաղում ենք:
Չի կարելի առաջին հայացքից միանգամից կարծիք կազմել, հնարավոր է սխալվեք,, ինչպես ես ու հետո շատ ամաչեք;