Ես ամուսնացա երեք տարի առաջ։ Ես ու ամուսինս վաղուց ենք ճանաչում միմյանց, բայց ես չգիտեի նրա զգացմունքների մասին։ Մենք սկսեցինք հանդիպել: Հետո ես սիրահարվեցի նրան։ Նա շատ լավ մարդ է, շատ ուշադիր է իմ հանդեպ։ Հարսանիքից մեկ ամիս առաջ նա առաջարկեց միասին ապրել, և ես համաձայնեցի։ Սա մեզ հնարավորություն կտա ավելի լավ ճանաչել միմյանց։ Մեզ մոտ ամեն ինչ լավ էր, բայց ամուսնուս փոքր քույրը մեզ հանգիստ չէր տալիս, նա միշտ մեզ հետ էր։ Սա սկսեց զայրացնել ինձ։
Մտածում էի, որ հարսանիքից հետո նա կհասկանա, բայց սխալվում էի՝ քույրն ամեն օր գալիս էր, երբեմն գիշերում մեզ հետ։ Մի քանի օր անց նկատեցի, որ իմ իրերը սկսեցին անհետանալ՝ կոսմետիկա, զարդեր։ Ես ունեի իմ կասկածները, և շուտով դրանք հաստատվեցին։ Խոհանոցում էի, հյուրասենյակում խշշոց լսեցի։ Հանգիստ մոտեցա ու տեսա, որ քույրը քրքրում է պայուսակս։ Հարցրի, թե ինչ է փնտրում, ի պատասխան ասաց, որ մատանին ընկել է, և իրեն թվացել է, որ այն հենց իմ պայուսակի մեջ է։
Վերցրի պայուսակս, ինքս ինձ փնտրեցի՝ ոչ մի մատանի չկար։ Երբ նա գնաց լոգարան լոգանք ընդունելու, ես որոշեցի նայել նրա պայուսակը, և ամեն ինչ հասկացա. ականջօղերս, կոսմետիկ միջոցներս, նոր ներքնազգեստս նրա պայուսակի մեջ էին: Ամուսնուս պատմեցի այս ամենի մասին: Երբ քույրս դուրս եկավ լոգարանից, ամուսինս նրան հարցրեց, թե ինչու է վերցրել իմ իրերը։
Քույրը սկսեց բղավել ինձ վրա՝ ասելով, որ ես իրավունք չունեմ իր պայուսակը քրքրելու: Սա այն է, ինչ ես չէի սպասում: Այսպիսով, նա կարող է, իսկ ես չեմ կարող: Երեկոյան սկեսուրս զանգահարեց ինձ և ներողություն խնդրելու փոխարեն սկսեց ինձ նախատել. ասում է եղբորը քրոջ դեմ եմ տրամադրում, որ ագ ահ եմ, անբա րո յա կան։ Այդ ժամանակվանից ես նրանց հետ չեմ շփվում, ամուսինս իմ կողմից է։