Մայրս արդեն ծերացել է։ Ես նրան առաջարկեցի տեղափոխվել ինձ մոտ, որպեսզի խնամեմ նրան: Բայց նա ասաց, որ կհամաձայնվի միայն այն պայմանով, որ իր հետ կբերի իր կատուներին և շներին: Դրանք թվով յոթն են: Մենք ապրում ենք տասներորդ հարկի փոքրիկ բնակարանում։ Մենք չէինք կարող մեզ թույլ տալ, ուստի ես հրաժարվեցի: Ես մայրիկիս անընդհատ փող էի տալիս։ Նրա թոշակը փոքր է, այն բավարարում է միայն կոմունալ բնակարանի համար։ Հետո իմացա, որ նա դրա մեծ մասը ծախսում է կենդանիների կերակրման վրա, իսկ ինքը գրեթե սո վամա հ է լինում։
Դրանից հետո ես բարկացա ու սկսեցի միայն ուտելիք բերել, բայց փող չէի տալիս: Մայրս հոգ է տանում ոչ միայն իր կենդանիների, այլև բակում գտնվող թափառական կատուների ու շների մասին: Սա մի կողմից հիացմունքի է արժանի, բայց մյուս կողմից՝ երբեմն ինձ թվում է, որ նա չափից ավելի է վերցնում իր վրա։ Դա պարզապես պատասխանատվություն չէ: Վերջերս ես ու ամուսինս քայլում էինք գետնանցումով, և ես նկատեցի մորս։ Նա ող որ մություն էր խնդրում: Ես ամաաչեցի ամուսնուս առաջ:
Նա գիտեր, որ ես մայրիկիս օգնում եմ և երբեք դեմ չի եղել։ Երբ մոտեցանք, մայրս ասաց, որ փող է խնդրում ոչ թե իր, այլ փողոցի կենդանիների համար։ Ես շատ շփոթված էի։ Ի՞նչ կմտածեն իմ հարազատները, եթե մորս տեսնեն մու րաց կանություն անելիս: Մորս խնդրեցի այլևս մու րաց կանություն չանել: Նա խոստացավ: Բայց ինձ թվում է, որ նա չի պահի իր խոստումը։ Փողոցում ես ուշադիր նայում եմ մու րաց կա նությամբ զբաղվող մարդկանց, վա խենում եմ նրանց մեջ նորից ճանաչել մորս։