Մի ամսական աղջիկս երկու գիշեր էր չէր քնում, իմ վրա էլ հալ չկար, տատիս պինդ գրկեց ու սկսեց օրորվել, հինգ րոպե անց աղջիկս քնած էր. Փայփայեք ձեր տատիկներին, նրանք ձեր պահապան հրեշտակներն են

Երբ աղջիկս մեկ ամսական էր, տատիկս թռավ մեզ մոտ՝ կտրելով երեք հազար կիլոմետր հեռավորություն: Ես միշտ էլ կապված եմ եղել տատիկիս հետ, չնայած, որ ապրում էր հեռու: Էդ օրը արդեն չգիտեի ինչ անեի: Աղջիկս մի ամսական էր, երկու գիշեր չէր քնել, բնականաբար, ես էլ: Լացում էր, ճչում էր, չգիտեի ոնց հանգստացնեի: Եվ ահա, տատիկս ցույց տվեց իրա վարպետությունը:

Ամուր գրկեց երեխային և սկսեց եռանդով օրորվել վերև վար և երգել մի երգ, որը ես հիշում եմ մանկուց: Ես հիշում եմ ամեն ձայն, ամեն ինտոնացիա նույնիսկ հիմա։ Աղջիկս սկսեց հանգստանալ ու քնեց: Ես էլ պառկեցի, գոնե մի քիչ քնեմ։ Տատիկը երգում է. Հինգ րոպե անց ամուսինս եկավ, նույնպես պառկեց կողքիս ու իսկույն քնեց։

Հետո եկավ որդիս, նա գրեթե տասը տարեկան էր, և իրականում նա երբեք ցերեկը չէր քնում: Պառկեց մեր միջև և հանգստացավ: Անհնար էր դիմակայել տատիկի օրորոցայինին: Քնեցինք մինչև երեկո, հագստացանք: Սա իմ կյանքի ամենաերջանիկ հիշողություններից մեկն է, թե ինչպես ենք մենք բոլորս քնել կողք կողքի, իսկ մեր գլխավերևում տատիկի ձայնն է: