Ես 60 տարեկան եմ։ Ապրում է մենակ. Աղջիկս ամուսնացել է 20 տարեկանում. Երբեմն ես օգ նության կարիք ունեմ և դիմում եմ աղջկաս կամ փեսայիս: Ես ծեր չեմ, բայց արդեն երիտասարդ չեմ։ Երբ մարդս ողջ էր, ամեն ինչ ինքն էր անում։ Բայց նա գնաց, և դժ վար ժամանակներ եկան ինձ համար: Թեեւ փեսան չի մերժում, բայց իրավիճակից էլ ոգեւորված չէ, առանց հուզականության համաձայնում է. Վերջին անգամ, երբ նա եկավ, դժ գոհ ժպիտով ողջունեց ինձ և անմիջապես հարցրեց, թե ինչ կա անելու։ Ես խնդրեցի, որ ծա նր գործիքները տանի նկուղ: Ի վերջո, նրա համար դժ վար չէ։Նա երեսունհինգ տարեկան առո ղջ տղամարդ է։
Կարմրած և դժ գոհ նա ասաց. «Դրա համար ինձ կանչեցիր։ Ես երկու ժամ քշեցի, որ գործիքները նկուղ տանե՞մ։ Ես հո բեռ նակիր բան վոր չեմ: Դու արդեն զզ վացրիր ինձ քո հրամաններով»: Ես նայեցի նրան ու ասացի, որ ոչ թե հրամայում եմ, այլ խնդրում եմ, իսկ եթե իր համար դժ վար է, թող հեռանա։ Նա վերցրեց մի տոպրակ գործիքներ ու քարշ տվեց նկուղ։ Հետո նա ինձ տարավ շուկա՝ գնումներ կատարելու։ Հետ եկանք, ծանր պայուսակները դրեց մուտքի մոտ ու պատրաստվում էր գնալ։
Ես զարմացած նայեցի նրան ու խնդրեցի, որ ծանր պայուսակներ բարձրացնի բնակարան։ Բայց նա նստեց մեքենան ու հեռացավ՝ թողնելով ինձ մուտքի մոտ։ Ես սա չէի սպասում: Ես պայուսակները բարձրացրեցի բնակարան և մեկ շաբաթ պառկեցի անկողնում: Ես բող ոքեցի աղջկաս, որ իր ամուսինն է այդպես վարվել ինձ հետ, իսկ աղջիկս ի պատասխան հարցրեց, թե ինչու եմ այդքան շատ ապրանք գնում։ Ես վի րավորվ ած եմ իմ փեսայից էլ և իմ աղջկանից էլ. Այլևս երբեք նրանցից օգնություն չեմ խնդրի։ Ի վերջո, ես ուզում էի բնակարանս փոխանցել աղջկաս, բայց արդեն մտափոխվել եմ, նման բան չեմ անի: