Մի ամիս առաջ մամաս եկավ մեր տուն: Հասկացա որ մտքին բան կա: Մամաս առանց պատճառի մեր տուն չէր գալիս: Ասեց, որ գործով ա եկել: Ախպերս մեծ գումար էր պարտք ու պար տքատերը ուզում էր իրա պար տքը: Մամաս չէր կարողանում գումար ճարեր: Մի շաբաթ ժամանակ էին տվել. Սպա ռ նա ցել էին, որ չտալու դեպքում հաշ վե հար դար կտեսնեին: Հիմա մայրս ինձ ասում, էր որ իմ ոսկեղենը գ րավ դնեինք ու էդ գումարը տայի ախպորս, իրա պա րտքը փակեր: Ես հաստատ գիտեի, որ մարդս թույլ չի տա:
մորս ասեցի, որ վստահ չեմ, որ ամուսինս կհամաձայնվի: Ասեց. Քեզ ովա ասում մարդուդ ասես, մարդուցդ թաքուն արա, կամաց կամաց կմուծենք կհանենք, մարդդ սկի գլխի չի էլ ընկնի: Ես կտրականակապես հրաարվեցի, նման բան ես երբեք չեմ անի: Որքան էլ ախպորս սիրեմ, ես ամուսնուս գլխից չեմ թռնի: Մամաս հետս վի ճեց, ասեց, որ միշտ էլ իմացել ա, որ ես եսասեր եմ, ու թքած ունեմ ախպորս ու մորս վրա: Բայց ես ինչպես խաբեմ ամուսնուս: