Ես գյուղից եմ, որտեղ ծանոթացել եմ ամուսնուս հետ և ամուսնացել։ Իմ ամբողջ ամուսնական կյանքում ես երազում էի ամուսնալո ւծության մասին, բայց ոչ մեկին չէի ասում այդ մասին։ Եվ հիմա, երբ թոշակի անցա, որոշեցի ամուսնալուծության հայց ներկայացնել: Ընդամենը մեկ ամիս է, ինչ համալրել եմ թոշակառուների շարքերը, և արդեն հասցրել եմ նորովի վերագնահատել իմ ամբողջ կյանքը։ Ես ա մաչում եմ խոստովանել, բայց կյանքիս մեծ մասն ապրել եմ մի մարդու հետ, ով ինձ ընդհանրապես երբեք չի գնահատել։ Մեր ամուսնության առաջին տասը տարիներին մենք ապրել ենք գյուղում, որտեղ ուրիշների կարծիքը մեծ ազդեցություն ունի։ Գյուղում ամուսնալո ւծություններ գործնականում չկան։ Պետք է համբերել, քանի որ որտեղ կարելի է ավելի լավ տղամարդ գտնել։ Սկզբում իմ բոլոր դժբ ախտությունների աղբյուրը սկեսուրս էի համարում։
Ես կարծում էի, որ նրա պատճառով է, որ ես նույնիսկ չեմ կարող դուրս գալ տնից, ես սխա լ եմ դաստիարակում երեխաներիս, և ես սիրված չեմ: Այն ժամանակ ես թաքուն երազում էի ամուսնալուծության մասին:Ես դարձա ընտանիքի հիմնական կերակրողը, բայց տոտալ վերահսկողությունն ու նա խատի նքները չէին դադարում։ Բայց ես շարունակեցի դիմանալ, քանի որ երեխաներիս չէի ուզում տխրեցնել մեր ամու սնալու ծությամբ։ Հետագայում երեխաները մեծացան և ստեղծեցին իրենց ընտանիքները։ Բայց մեկ ամիս առաջ ես թոշակի անցա և մտածեցի՝ իսկապե՞ս, այսքան տարի ապրելով, ես իսկապես ուզում եմ կյանքիս մնացած մասը անցկացնել այս մարդու հետ:
Երիտասարդությունն ավարտվել է, և հիշելու լավ բան չկա: Նույն օրը ես հավաքեցի ամուսնուս իրերը և ուղարկեցի գյուղ՝ մոր մոտ։ Բայց մեր երեխաները չհասկացան իմ արարքը։ Չէի սպասում, իհարկե, բայց երեխաներն ինձ իսկական բոյ կո տեցին, պահանջում են, որ ներեմ իրենց հորը և հետ տանեմ։ Անգամ ասացին, որ խնամիների առաջ ինձ խայ տա ռակ եմ անում: Ամուսինս ամեն օր զանգում է, խնդրում է, որ հետ ընդունեմ իրեն, ասում է՝ 35 տարի միասին են ապրել: Ինչի՞ չեն ուզում հասկանալ, որ գոնե հիմա ուզում եմ իմ ուզածով ապրել: