Ես երեք տղա ունեմ: Երեքն էլ ամուսնացած են: Մեծս չորս տարի առաջա ամուսնացել, միջնեկս երկու տարի առաջ ամուսնացավ, իսկ փոքրս արդեն վեց ամիսա ամուսնացածա: Հարսներս լավն են, բայց դրանց մերերը կր ակ ու պա տիժ են: Ես էլ եմ աղջիկ ամուսնացրել, բայց մի օր չեմ խառնվել, քիթս չեմ մտցրել էդ ընտանիքի մեջ: Տղերքիս զոքանչները մեկը մեկից բե դար են: Մենք սեփական տան մեջ ենք ապրում, բոլորս միասին ենք:
Մեծ հարսիս մերը զանգում ա առավոտնից իրիկուն աղջկան դասերա տալիս, թե տեգոր կնիկներիդ դեմը գործ մի արա: Միջնեկ հարսիս մերը գալիս ա, ու վայ-վույը դնում ա, ասում ա, որ իրա երեխեն մեծ ընտանիքի մեջ շատ ա տանջվում: Փոքր հարսիս մերն էլ մյուս կողմից ա առավոտ իրիկուն զանգում ու աղջկան սովորացնում, թե ինչ անի, ինչ չանի: Չեն թողնում, որ մենք մեր տան մեջ հանգիստ ապրենք:
Ասում են, մայրերը իրանց երեխեքի վատը չեն ուզում, բայց հիմա ես ոնց հասկանամ հարսներիս մերերին: Քան թե ուրախ լինեն, որ իրանց աղջիկները լավ ամուսին ունեն, լավ ընտանիքում են հարս եկել, ընդհակառակը, իիրանց աղջիկներին տրամադրում են ընտանիքի դեմ: Որոշել եմ էդ երեքին էլ շշ պռեմ, հերիք եղավ խառնվեն իմ ընտանիքի գործերին: Ես եմ իմ տան տիկինը ու ոչ ոք իրավունք չունի խառնվել իմ ընտանիքի գործերին: