Ծնողներիս մա հից հետո երկար տարիներ են անցել ,բայց ես չեմ կարողանում ներել նրաց այն բանի համար, ինչ արել են ինձ հետ․

Ես երբեք չեմ առանձնացել ամբոխից։ Մայրս ու հայրս նույնպես այդպիսին էին։ Միշտ ինչ-որ բանից դժգոհ էին, փնթփնթում էին, մեկ-մեկ սկանդալներ էին սարքում: Նրանք միշտ լավ գումար էին վաստակում, բայց ծախսել չէին սիրում: Երբ ես երեխա էի, ես նույնիսկ կոնֆետ չէի տեսնում: Միայն տոն օրերին և ծննդյանս օրը: Վերջերս նրանք մա հացան: Ես մնացի մենակ, կյանքին լիովին չհարմարված։Ծնողների գերխնամակալությունը երբեք օգուտ չի տալիս, ես դրանում համոզվել եմ դեռ դպրոցական տարիներից։ Ծնողներս մինչև իններորդ դասարան գալիս էին ինձ դպրոցից տուն տանելու: Ես անընդհատ փախչում էի նրանցից, թ աքնվում։ Դա աներևակայելի ամոթալի էր դասընկերներիս առաջ:

Դպրոցում ինձ միշտ ծաղրում էին սրա համար, բացի մի դասընկերուհուցս: Նա աներևակայելի գեղեցիկ էր: Մենք սկսեցինք մտերմություն անել:Երբ մենք տասնմեկերորդ դասարան էինք, նրա ծնողները բ աժանվեցին, նա և մայրը տեղափոխվեցին մեկ այլ քաղաք։ Մենք երկար զրուցում էինք ինտերնետով, անընդհատ զանգահարում: Անցավ ևս մի քանի տարի, ես էլ ավելի փակվեցի իմ մեջ և ահա մի նոր ցնցում եղավ՝ ծնողներս չկան։ Ես գաղափար չունեի, թե ինչպես ապրել:Ես շատ էի ուզում կրկին զրուցել կարինայի հետ և սեր խոստովանել նրան, բայց վա խեռնում էի մերժվել:Մտքերիցս ինձ դուրս հանեց մի հեռախոսազանգ։ Կարինան էր։

Պարզվեց, որ նա գործերով վերադարձել է քաղաք, ցանկանում էր հանդիպել: Ես շտապ սկսեցի հավաքվել։ Ես ուզում էի ավելի լավ տեսք ունենալ, բայց նայելով իմ զգեստապահարանին, ես կարող էի հմայել միայն գոմի կովերին։ Ես արագ հագա պահարանից առաջինը ընկածը և վազեցի խանութ։ Ես գնեցի նորմալ իրեր, գնացի վարսավիրանոց։ Ես շատ լավ տեսք ստացա: Ճիշտն ասած, իմ ինքնագնահատականն այդ պահին բարձրացա վ։Մենք հանդիպեցինք նրա տան մոտ։ Ես նրան նկատեցի հեռվից։ Հինգ տարվա ընթացքում նա չէր փոխվել՝նույնքան գեղեցիկ, նույնքան ընկերասեր ու անկեղծ։ Սի րտս դուրս թռավ կր ծքիցս։Մենք երկար զրուցեցինք, ծիծաղեցինք, հիշեցինք տարբեր բաներ։Ես նրան տուն տարա ուշ գիշերով։ Ես չգիտեի, թե ինչպես լավագույնս ավարտեմ երեկոն և նա սկսեց խոսել.

-Գիտես, երբ ծնողներս ամուսնալուծվում էին, ես մինչև վերջ հավատում էի, որ կգաս ու կասես՝ չգնամ։ Այն ժամանակ ես կարող էի մնալ այստեղ… Բայց դու լուռ էիր… Նա լռեց։ Ես ականջներիս չէի հավատում։ Արդյոք իմ զգացմունքները փոխադարձ են եղել այս ամբողջ ընթացքում: Մեր հարաբերությունները սկսեցին շարունակվել և ի վերջո մենք ամուսնացանք: Այնուամենայնիվ, ես չեմ կարողանում ներել ծնողներիս ինձ թուլամորթ փալաս սարքելու համար: