Ամուսնության օրվանից նրանք երազում էին երեխա ունենալու մասին: Ամիսներն անցնում էին, բայց կինն այդպես էլ չէր հղ իանում: Նրանք հույսը չէին կորցնում: Մի քանի հետազո տություններից հետո պարզ դարձավ, որ նրանք չեն կարող երեխա ունենալ: Դա նրանց համար մեծ հար ված էր: Նրանց հարաբերությունները գնալով լարվում էին, չնայած, որ շատ էին սիրում իրար: Կինն իրեն մե ղա վոր էր զգում, որոշել էր վերջ տալ կյանքին:
Նա ամուսնուն խնդրում էր թողնել իրեն և կյանքը կապել ուրիշ կնոջ հետ, ով նրան երեխա կպարգևի: Եվ որոշել էր ամուսնու հեռանալուց հետո վերջ տալ իր կյանքին, որովհետև չէր կարող համակերպվել այդ մտքի հետ, որ ամուսնու կողքին ուրիշ կին կա: Ամուսինը այդ օրը վերադարրձավ և ասաց, որ որոշում է կայացրել: Կնոջ սի րտն արագ բա բախեց, կարծեց, ամուսինը եկել է ասելու, որ հեռանում է:
Փակեց ականջները ձեռքերով: Ամուսինը գրկեց նրան ու ասաց, որ իրանք կարող են երեխա որդեգրել: Կինն ասես երազում լիներ: Ամուսինն ասաց, որ ծննդատանը մի լք ված փոքրիկ իրենց է սպասում, եթե կինը համաձայն է, նրանք կարող են որդեգրել երեխային: Մի ամբողջ ամիս կինն ամեն օր այցելում էր երեխային, չէր համբերում, որ նրան տուն տանեն։ Վերջապես եկավ այս օրը. փոքրիկ Արամը տուն գնաց մայրիկի և հայրիկի հետ: