Այսօր հերթապահում էի մանկաբարձական բաժանմունքում։ Հանկարծ մի հղի կին ծա նր վիճակում ընդունվեց ծննդատուն։ Ինձ օգնության կանչեցին։ Կինը գան գատվել է որ ովայնի շրջանում ցա վերից։ Կինն արդեն երկու անգամ ծնն դա բերել էր: Բու ժքո ւյրը հուզված հայտնեց, որ զա րկե րակը նոր մա յից ցածր է՝ 90-ից 60։ Ես զն նե ցի կնոջը։ Նա բ ողո քում էր որո վա յնի ուժեղ ցա վից։ Ես լսում եմ երեխայի սրտի բա բախյու նը — այն բացակայում էր:
Նրան պետք էր արագ վի րա հա տել: Ես արագ կանչում եմ վի րաբու յժի և անե սթե զիո լոգին, ուղարկում եմ վի րահա տարան։ Բու ժքո ւյրը նրան պատրաստում է: Բու ժանձնակա զմը պատրաստվում է վի րա հա տությանը։ Ինձ հարցնում են երեխային փրկելու հույս կա՞: Պատասխանը ինչ-որ տեղ մնաց կոկորդիս մեջ։ Չեմ ուզում խոսել վա տա գույնի մասին։
Միայն ասացի, որ պետք է փրկենք կնոջ կյանքը, նրան տանը երկու փոքրիկներ են սպասում: Երեխան չէր շնչում, անկեղծ ասած, մենք պատրաստ էինք դրան: Բայց ցանկացած նման դեպք մենք իշկ ներս ծանր ենք տանում: Հանկարծ անսպասելիորեն լռությունը ընդհատվեց մանկական լացից։ Գլխավոր բժիշկը բացականչեց. «Մեզ հաջողվեց»: Մենք գրկախառնվեցինք ու շնորհավորեցինք իրար: Մեզ հաջողվեց երեխային կյանքի կոչել ու փրկել մորը, թեև գրեթե հույս չկար: