Տասը տարի առաջ ես տուն գնեցի բազմաբնակարան շենքում։ Հարևանների հետ դեռ լավ ծանոթ չէի: Մի օր աշխատանքից տուն էի գնում ու ուշադրություն գրավեց մի փոքրիկ տղա, որ նստել էր աղբամանների մոտ ու հե կե կում էր: Մարդիկ անցնում էին, տղայի վրա ոչ ոք ուշադրություն չէր դարձնում։ Որոշեցի գնալ ու պարզել, թե ինչ է եղել։ Մուտքի մոտ նստած տատիկներին հարցրի.- Գիտե՞ք ում տղան է և ինչու է լա ցում:
— Հա, երրորդ հարկի Անուշի տղեն ա, երևի մերը էլի հար բած ա, դուռը ներսից կողպել ա, ու տղեն չի կարողանում տուն մտնի,- պատասխանեցին և շարունակեցին իրենց բամբասանքը հարևաններից մեկի մասին, ով երեկ մի նոր տղամարդդու հետ էր մտել մուտք: Ես գնացի տղայի մոտ, հարցրի թե ինչու ա լա ցում: պատասխանեց, որ մայրը երկու օր է քնած է, իսկ ինքը սո ված էմ ուտել է ուզում,
հաց է ուզում: Վազեցի խանութ՝ տղայի համար ուտելիք գնելու: Կաթ, հաց ու նրբերշիկ գնեցի ու արագ վերադարձա: Տղան սկսեց ագա հորեն ուտել: Շտա պօգն ություն և ոս տիկան ություն կանչեցի։ Պարզվեց, որ տղայի մայրը մա հա ցել է կաթ վաից: Ես որ դե գրեցի տղային ու այսօր իմ որդին ավարտում է իններորդ դասարանը: Նա ուզում է բժ իշկ դառնալ, որպեսզի կարողանա մարդկանց փրկել: