Ինձ ու ամուսնուս համար շատ դժվար էր մեր համատեղ կյանքը սկսելը։ Վարկը փակեցինք, հետո ծանր հիվանդության պատճառով ստիպված եղա պարտք վերցնել, հետո կորցրի աշխատանքս։ Երկու տարվա քրտնաջան աշխատանքից ու կողմնակի աշխատանքից հետո հազիվ պարտքերից ազատվեցինք։ Մեզ ոչ ոք չօգնեց, մենք օգնություն չխնդրեցինք, չնայած բոլորը տեսան, թե որքան դժվար էր մեզ համար։ Տատիկս ու մայրս երբեմն ավելորդ կոպեկ էին նետում, ինչի համար ես շատ շնորհակալ եմ նրանցից, իսկ ամուսնուս ծնողները պարզապես կարեկցում էին, միաժամանակ իրենց համար մեքենաներ էին գնում և ոչինչ չհրաժարվեցին։ Բայց դա իրենց գործն է, հասկանում եմ, թեև ամոթ է։
Օրենքով բնակարանի 1/2-ը գրանցված է ինձ վրա։ Դրանում ապրում էին ծնողներս, բայց հայրս խնդրեց, որ նոտարի միջոցով իմ մասը փոխանցեմ իրեն։ Իսկ նա, ի պատասխան, կտակ է գրել (բնակարանը, որում ապրում է տատիկս, մահից հետո իմն է լինելու, տերը հայրն է)։ Ես չէի կարող չհամաձայնվել: Բառացիորեն ստիպեցին, բայց խոստացան, որ ամեն դեպքում փողոցում չեն թողնի։ Նրանք իրենք գնացին մեկ այլ քաղաք, որտեղ տուն գնեցին։ Ինձ ու ամուսնուս թույլ տվեցին ժամանակավորապես ապրել իրենց բնակարանում։ Մինչ այդ մենք վարձակալում էինք, բայց հիմա գոնե ինչ-որ տեղ կարողացանք գումար խնայել։
Որոշ ժամանակ ամեն ինչ շարունակվեց սովորականի պես։ Սակայն մի քանի տարի անց ծնողների հետ ինչ-որ բան այն չի եղել, և նրանք որոշել են վերադառնալ։ Որոշեցինք գոնե ձմռանը այստեղ ապրել։ Այդ ժամանակ ես և ամուսինս նորից ընկանք եկամուտների մեջ։ Համաճարակի պատճառով նա կորցրել էր աշխատանքը և ջանասիրաբար փնտրում էր այն։ Վարձակալության փող չկար, ասացի, որ մի որոշ ժամանակ չենք կարողանա դուրս գալ։ Բարեբախտաբար, բնակարանը մեծ է, կա բավարար տարածք։ Ծնողները հասկացան, որ մեզ սեփական բնակարան է պետք։ Ժամանակին քույրս կոպեկի կտոր է ստացել, ինձ էլ են բնակարան խոստացել, հայրս առաջարկել է, որ տատիկս տեղափոխվի իրենց մոտ, նրան տանք հին մեկ սենյականոց բնակարան։
Ամեն ինչի պայմանավորվեցինք, միայն չուտենք ու հիփոթեք չտանք, բայց հետո տատիկս իրեն ոչ պատշաճ պահեց։ Նա սկսեց զանգահարել իր բոլոր հարազատներին և բողոքել, որ իրեն վռնդում են։ Նա ապրում է քաղաքի ծայրամասում և ինքն էլ հաճախ էր դժգոհում, որ դրա պատճառով չի տեսնում իր երեխաներին ու թոռներին, ծոռներին (քրոջ երեխաներին), և երբ իրեն առաջարկեցին մոտենալ, նա անմիջապես կտրականապես մերժեց։ Շատ հիասթափեցնող է նաև այն, որ նա անընդհատ դժգոհում էր փողի պակասից, որ բառիս բուն իմաստով ապրելու ոչինչ չունի, և ինքն իրեն նոր տեխնիկա և կահույք է գնել։ Եվ սկզբում զգուշորեն թաքցրեց այն: Երբ հարցրի, թե ինչու է նա ստում, քանի որ նրա թոշակը շատ ավելին է, քան նույնիսկ իմ աշխատավարձը, նա ինձ դռնից դուրս հանեց։ Ես որոշեցի այլևս չխոսել նրա հետ։ Ըստ երևույթին, նա իսկապես ընտանիքի կարիք չուներ:
Ես չեմ ուզում հեռանալ ու չեմ էլ գնա։ Ես երեխա կծնեմ, և ինքնաբերաբար այն կգրանցվի ինձ մոտ՝ այս բնակարանում։ Անգամ ծնողներիս հետ եմ ապրելու, բայց չեմ տեղափոխվի։ Քույրս ստացել է տուն, վճարովի կրթություն և ամենայն բարիք, իսկ ես՞։ Եթե նա ստացել է, ապա ես նույնպես պետք է: Եթե ես իմանայի, որ դա տեղի կունենա, ես կդիմեի բնակարան փոխանակման համար և վաղուց կգնեի իմ սեփականը: