Կիսուրիս ծնունդն էր, ամուսինս ու սկեսրայրս որոշել էին, որ մեծ նշելու են էս տարի ռեստորանում: Սկեսուրս շատ թիթզ ու ձևավոր կինա ու հլը մի ամիս կար ծնունդին արդեն ընկել էր խանութներով իրան շոր-մոր էր նայում, որ հագնի ծնունդին: Ես իրա հետ շատ դժվար եմ լեզու գտել, հետո պարզվեց զուտ հավան չէր, որ իրա տղեն գյուղի աղջիկ ա հարս բերել:a
Բայց ամենաուժեղն էն ա, որ կսիուրս էլա գյուղում խնվել մեծացել, հետո ուսանող տարիներից նոր քաղաքա եկել ապրել ու ամուսնացել մնացել: ու իրան նենց մի քաղաքացու տեղա դրել: Գյուղի զարգացած ա: Ծնունդից մի տասը օր առաջ լսում եմ, ոնցա տալիս հետ խոսում: Նա ինչ-որ հարց տվեց, կիսւորս էլ ասեց՝ դե հա ոնց չասենք, վերջիվերջո խնամի են, շատ էլ գեղցի են, ոչինչ կգան նիստուկաց կսովորեն, կշփվեն հետներս:
Այ էտ որ ասեց, արունը խփեց գլխիս ու չդիմացա, չսպասեցի, մտա ներս ու ասեցի, չհասկացա դու էտ որտեղ ես նիստուկաց սովորել, որ հիմա էլ խնողներիս ես ուզում նիստուկաց սովորացնես: Մոռանում ես հա որ գյուղից ես դու էլ, քեզ դրել ես քաղաքացու տեղ: Հիմա գեղցի ծնողներս են, թե՞ դու: Կգնաք կնշեք ծնունդդ, հյուրերիդ էլ կսովորացնես նիստուկաց, ծնունդիդ ոչ ես եմ գալու, ոչ իրանք: