Սկեսուրս ծանր հիվանդ էր, բայց ոչ մեկս չգիտեինք․ Մահանալուց հետո դարակները դասավորելիս մի նամակ գտա․ Կարդում էի այն ու արցունքներս հոսում էին աչքերիցս․․․
Ամուսնությունից հետո ես ու մարդս ապրել ենք սկեսուրիս հետ նույն հարկի տակ: Ուղղակի հրաշք կին էր սկեսուրս, ես երևի իրա նման մարդ էս երկրի երեսին ոչ հանդիպել եմ, ոչ էլ կհանդիպեմ: Օրեր առաջ մահացավ ծանր հիվան դությունից, բայց ոչ մեկիս ոչ մի բան չէր ասլ դրա մասին:
Ինքն իմացել էր ու էտպես տարել էտ ցավը, մեզ էլ չէր ասել, որ չնեղվենք ու չանհանգստանանք: Մեկ ա, նույնիսկ էտ ժամանակ ինքը հրաշալի էր տրամադրված ամեն ինչին, տրամադրությունն էլ ինչպես միշտ բարձր էր: Էրեկ մտա իրա սենյակ, ասեցի մաքրեմ ու դարակում մի հատ ծրար գտա, վրան էլ գրված էր՝ սիրելի հարսիկիս:
Բացեցի, կարդացի ու հիմա սրտիս մղկտոցից չգիտեմ, թե ինչ անեմ: Ինձ շնորհակալություն էր հայտնում նամակում, որ ես եմ հենց իրա հարսը էղել: Ասում էր գիտեմ, որ եթե ես չլինեմ, տունս ու ընտանիքս ամուր ձեռքերում են ու հան գիստ խղճով եմ հիմա հեռանում կյանքից:
Վայ չեք պատկերացնի, թե ինչ զգացողություններ ունեմ էտ նամակը կարդալուց հետո, մինչև հիմա ուշքի չեմ գալիս: Նույնիսկ կյանքից հեռանալուց հետո ինքը մեկ ա լավություն ա անում: