Մորս պատճառով կյանքս ուղղակի դժոխքի է վերածվել․ Նրա հետ ապրելն ուղղակի անհնար է․․․Չգիտեմ ինչ անեմ։Ինձ համար դժ վար է մորս մասին ինչ-որ բան ասել, քանի որ նա է ինձ ծնել։ Սակայն ես վստահ եմ, որ նա զղ ջացել է դրա համար: Ես կարծես հնա զանդ, հանգիստ աղջիկ լինեի, ով ամեն ինչ անում էր այնպես, ինչպես մայրն էր ասում:
Միայն մի բանում ես նրան չլսեցի, նա միշտ պնդում էր, որ ոչ ոքի պետք չի եղել։ Ես սիրում եմ օգտակար լինել, օգնել մարդկանց, երբ կա ժամանակ, հնարավորություն։Ի վերջո, այս աշխարհում պետք է լինել բարի, ոչ թե չար: Մեզ դպրոցում սովորեցնում էին, գրքեր ում գրում։ Նա միշտ վի րավորում էր ինձ, տարբեր բառեր էր ասում։
Ես ապշում էի, չէի հասկանում, թե ինչն եմ սխալ անում։Թվում է, թե ես օգնում եմ տանը, հնազանդվում եմ, բայց ինչ-ինչ պատճառ ներով նրան միշտ ինչ-որ բան պակասում է։ Մի անգամ ես տնային աշխատանքներիս համար դիմեցի մեր հարևան Սիմոնին, քանի որ ես շատ բան է բաց թողել և պետք է հասնեի իմ դասընկերներին:
Մայրիկս հա յհոյեց ինձ ու թույլ չտվեց, որ գնամ նրա մոտ։ Ամենատ հաճն այն էր, երբ նա ինձ թույլ չտվեց ընդունվել բժ շկական համ ալսարան։
-Դու այնտեղ կսովորես ամբողջ կյանքդ։ Քեզ դա պետք չի։ Ոչ, ընտրիր թեթև մասնագիտություն: Օրինակ բանասեր դարձիր, ինչպես ես,-ասում էր նա: Այնուամենայնիվ ես ընդունվեցի բ ժշկական, բայց մայրս ամեն օր տա նջում էր ինձ զրույցներով, որ ես ոչինչ չեմ հասկանում, որ ես հի մար եմ և բոլորը օգտագործում են ինձ:
Մի անգամ, երբ ես նրան տվեցի կրթաթոշակիս կեսը, իսկ մյուսը պարտքով տվեցի ընկերուհուս, նա սկանդալ սարքեց դրանից և ինձ անվանեց ամենատարբեր անուններով: Այս դեպքն ինձ միանշանակ բարկացրեց։ Կյանքումս առաջին անգամ ինձ շատ վիրավորված զգացի ու ամբողջ գիշեր չկարողացա քնել։
Ես առավոտյան գնացի դպրոց,այդ ժամանակ գլխումս տարբեր մտքեր էին պտտվում ու հանգիստ չէին տալիս։ Ես որոշեցի հեռանալ ու առանձին ապրել։ Ես գտա մի փոքրիկ սենյակ, նույնիսկ աշխատանք գտա, որ ոչ մեկից կախված չլինեմ։ Ապրելով միայնակ՝ հասկ ացա, որ իսկապես երջանիկ եմ և ինչ հրաշալի կյանք է և ոչ դա ժան ու մ ռայլ, ինչպես մայրս էր ասում։
Արդեն երբ ես սկսեցի բո ւժքույր աշխատել հի վանդանոցում,սկսեցի լավ աշխատավարձ ստանալ։ Մի օր մորս բերեցին հիվանդա նոց, ես նրան տարա ինձ մոտ, քանի որ նա պետք է լիներ հսկողության տակ։ Պարզվեց, որ նա ընդհանրապես չի փոխվել, մնացել է այնպիսին, ինչպիսին որ եղել է։ Նա անընդհատ վի րավորում էր ինձ և նախ ատում, որ չեմ լսում իրեն։ Այդ ժամանակ հասկացա, որ մարդիկ երբեք չեն փոխվում։