Իմ տատին շաատ քֆուրչիա, աաամոթ չունի, բոլորի ներկայությամբ հայ հոյում ա: Սաղի մոտ խայ տա ռակ եմ եղել: Ընկերներս արդեն սովորել են, բայց մեկա ես էլի ամաչում եմ մեր տուն հրավիրեմ: Ես հիշում եմ, որ փոքր էի, պապաս միշտ կռ վում էր տատիիս հետ, ասում էր, ամ ոթա, էդ խոսքերը մի ասա: Բայց օգուտ չկար: Մենք արդեն սովորել ենք: Հարևանները քանի անգամ կռ իվ են եկել մեր վրա, էն պատճառով, որ տատիս իրանց երեխեքին, կանանց հայ հ ոյում ա:
Մեր շջաապատում բլորը գիտեն, որ տատիս ք ֆուր չի ա: Երբ ես ուզում էի մեր տուն բերեի իմ ընկերուհուն, որ ծանոթացնեմ ծնողներիս հետ, շատ էի վա խենում: Ի՞նչ կմտածեր ընկերուհիս մեր ընտանիքի մասին: Պապաս բժի շկ ա, մամաս մանկավարժա, իսկ տատիս… Երբ մենք եկանք, տատիս քնած էր, ես հանգիստ շունչ քաշեցի, մտքումս աղոթում էի, որ մի քիչ երկար քնի: Նստած սուրճ էինք խմում, հանգիտս զրուցում էինք ու տատիս արթանացավ, սենյակից լսվեց նրա հողաթափերի քստքստոցը:
Եկավ, ծանոթացավ, նստեց: Մի քանի հարց տվեց հարսնացուիս: Ու հետո սկսեց իրա «քաղցր» խոսքերի շարանը: Ես ամո թից կարմրել էի, ամո թից գե տինն էի մտնում, ամաչում էի ընկերուհուս աչքերի մեջ նայել: Պապաս, որպեսզի մեզ ազատի տատիկի ներկայությունից, գնաց աշխատասենյակ ու այնտեղից ձայն տվեց տատիկիս: Տատիս գլխի ընկավ ու մի քանի «քաղցր» խոսք ասելով հորս հասցեին, սկսեց հան գիստ սուրճը խմել: Մենք դուրս եկանք, ես շատ լարված էի: Ընկեուհիս ինձ հանգստացրեց ու հետո սկսեց բարձր ծիծաղել: Ասեց, որ իրա պապին էլ ա տենց բառեր օգտագործում: