Տղես արդեն 33 տարեկան ա, ամուսնացել ա, թոռս վերջերս դարձավ մեկ տարեկան։ Հարսանիքից հետո նրանք սկսեցին ապրել վարձով բնակարանում։ Տղես լավ փող էր առնում ու իրանք ապրում էին հաճույքի մեջ։ Գնում էին հանգստանալու, լավ շորեր, նոր գաջեթներ էին առնում: Ես ուրախանում էի, ջահել են, թող ապրեն, վայելեն կյանքը: Ես չէի խառնվում: Երբ թոռս ծնվեց, մեր ուրախությանը չափ ու սահման չկար։ Առաջին վեց ամիսների ընթացքում ամեն ինչ լավ էր, բայց հետո տղուս ազատեցին աշխատանքից։ Նա այլ աշխատանք գտավ, բայց աշխատավարձը շատ ավելի ցածր էր։ Փողը սուղ դարձավ։
Որդիս խնդրեց մի որոշ ժամանակ ապրեն իմ տանը։ Ես չմերժեցի։ Ինչպե՞ս կարող եմ հրաժարվել իմ միակ որդուց. Ես ազատեցի սենյակը, և նրանք տեղափոխվեցին իմ բնակարան։ Սկզբում մենք ապրում էինք խաղաղ ու հանգիստ։ Հարսս օգնում էր ինձ մաքրության հարցում, ես խնամում էի թոռնիկիս։ Հարսս շատ համեղ էր պատրաստում: Բայց մի օր ամեն ինչ փոխվեց։ Հարսս ցույց տվեց իրական դեմքը: Կ եղտոտ սպասքը թողնում էր լվացարանի մեջ, չէր եփում: Մի օր աշխատանքից վերադարձա, խոհանոցում կեղտոտ սպասքի սար էր, հարսս էլ հեռախոսով էր խոսում։
Զրույցից հասկացանք, որ ինքն ու իր ընկերուհիները որոշել են հավաքվել իմ տանը։ Ես ասացի, որ մինչև որոշում կայացնելը պետք է ինձ հետ խորհրդակցեր, քանի որ սա իմ տունն է։ Նա վի րավոր վեց, զանգահարեց հեռախոսով ու տղայիս պատմեց ամեն ինչ, բայց միայն իր վարկածը։ Երեկոյան նրանք հավաքեցին իրերն ու առանց հրաժեշտ տալու հեռացան։ Մինչեւ հիմա որդին չի զանգում ու չի գալիս։