Իմ նախկին ընկերոջ մայրը, տղայիս տատիկը և իմ դժբ ախտ սկեսուրը, երեկ զանգահարեց ինձ և հրավիրեց տղայիս հարսանիքին. – Մի խոսքով, սպասում եմ քեզ և որդուդ,- ասաց նա և անջատեց հեռախոսը։ Ինչու է դա նրան պետք: Իսկ հարսի կարծիքը հաշվի առնվել է։ Ինչու է նրան պետք հարսանիքի ժամանակ «մրցակից ֆիրմա»: Այս և նմանատիպ հարցերը պտտվում էին գլխումս, երբ ուշքի էի գալիս նման երկիմաստ հրավերից: Հետո ես զանգահարեցի նախկին ամուսնուս քրոջը, ում հետ ես բավականին լավ հարաբերություններ ունեմ:
Ես պատմեցի իր մոր հրավերի մասին և հարցրեցի. -Ինչ է սա նշանակում: -Մայրս ուզում է քեզ ու իր թոռնիկին ցույց տալ հարազատներին: Էլ երբ նման հնարավորություն կլինի, որ հարազատները բոլորը միասին հավաքվեն։ Ուստի նա որոշեց օգտագործել պահը: Ինչու է դա նրան պետք, ես չեմ հասկանում: Ինչու ինձ ցույց տալ ինչ-որ մեկին: Նախկին սկեսուրս կարծում է, որ ես ուրախությամբ կգնամ իր հարսի տոնին, ով իմ ամուսնուն խլել է ինձանից։ Ինչ է նա մտածում: Իսկապես կարծում է, որ հարսն ու փեսային նայելը ինձ գոնե մի քիչ հաճույք կպատճառի։Թե ես պետք է նվաստացնեմ ինձ նրա հարազատների առաջ։
Երևի ուզում է տղայով պարծենալ, իբր, տեսեք ինչ աղջիկներ են վազում իմ տղայի հետևից։ Եվ նա թքած ունի իմ զգացմունքների վրա: Մի խոսքով, աբսուրդի այս ամբողջ թատրոնին, որի սցենարիստն ու ռեժիսորը նախկին ամուսնուս մայրն է, ես չեմ ուզում մասնակցել և չեմ մասնակցելու։ Թող նոր հարսին ցույց տա իր հարազատներին։ իսկ ինձ պետք չէ ոչ նա, ոչ նրա որդին, ոչ էլ նրանց հարսանիքը: