Խորենը սիրելի զբաղմունք ուներ: Ամեն անգամ, երբ անձրև էր գալիս, նա դուրս էր գալիս վազելու և ցատկելու ջրափոսերի մեջ։ Հիմա նույն կերպ Խորենին նայում էր Լուսինեն։ Նա տղայի համար պատրաստ էր ամեն ինչի, միայն ժպտա։ Իրոք, բոլորովին վերջերս Լուսինեն վռնդեց ամուսնուն, ով ծաղրում էր իրեն և 2-ամյա Խորենին։ Նա միշտ խմում էր, ոչ մի տեղ չէր աշխատում, ոչ մի կոպեկ տուն չէր բերում, հաճախ ձեռք էր բարձրացնում կնոջ ու որդու վրա։ Լուսինեն դժվար պահերին փորձում էր աջակցել ամուսնուն, բայց շուտով հասկացավ, որ ընկերներն ու խմիչքը իր համար ավելի կարևոր են: Լուսինեն շուկայում ծաղիկներ էր վաճառում, որտեղ մի օր նրան մոտեցավ մի անծանոթ կին. -Բարի առավոտ: Դուք ազատ եք շաբաթ օրը:
-Այո: Ծանո՞թ ենք։ -Ոչ: -Ինչ է պատահել: -Այս շաբաթ օրը տղաս հարսանիք պիտի անի։ Հարսնացուն լքել է նրան 3 օր առաջ և սա շատ ամոթ է ամբողջ գյուղի առաջ: Հարսնացուին ոչ մեկ չի տեսել: Մի քանի ժամ կմնաս հարսնացուի դերում։ Լուսինեն չգիտեր, թե ինչ պատասխաներ, բայց որոշեց օգնել այս կնոջը։ Պարզ երևում էր, որ նա տառապում էր և նրա որդին, հավանաբար, նույնպես. -Համաձայն եմ։ -Սիրելիս, շնորհակալ եմ: Ես հենց այնպես չեմ եկել քեզ մոտ: Ես արդեն մեկ շաբաթից ավելի է, ինչ հետևում եմ քեզ և քո որդուն: Ես գիտեմ, որ դու մենակ ես, քանի որ քեզ ոչ ոք չի դիմավորում։ Հարսանիքը աներևակայելի ուրախ էր:
Հարսն ու փեսան նստած էին սեղանի շուրջ, զրուցում էին, միմյանց մասին տարբեր մանրամասներ իմանում։ Նրանք հասկացան, որ հաղորդավարը կարող է խրթին հարցեր տալ։ Նրանց դիմաց նստած էր Խորենը, ով երբեք չէր տեսել իր մորն այդքան երջանիկ։ Ամեն ինչ պարզապես հիանալի անցավ: Հյուրերը, առանց որևէ բան կռահելու, գնացին տուն։ Երեկոյի վերջում Լուսինեին մոտեցավ փեսայի մայրը. -Շատ շնորհակալ եմ, աղջիկս։ Դու հենց նոր փրկեցիր մեզ: Կամուսնալուծվես երբ ուզում ես։ Վաղն առավոտյան ամուսինս քեզ ու Խորենին քաղաք կտանի։ -Ինչ քաղաք, ինչ ամուսնալուծություն, մայրիկ,-ասաց տղան: 3 ամսից հետո ողջ համայնքը իմացավ, որ երիտասարդները երեխայի են սպասում։