-Մեր ամուսնությունը 8 տարեկան է,- ասում է Արփինեն,-սկզբում մենք խելագարորեն սիրում էին միմյանց։ Մենք հանդիպել ենք 3 տարի, շքեղ հարսանիք ենք արել, բազմաթիվ հյուրեր հրավիրել։ Նրանք երկու երեխա են լույս աշխարհ բերել։ Միշտ հպարտ եմ զգացել, որ ամուսնուս հետ միշտ միասին ենք գնացել և միջոցառումների, և խանութ, և զբոսաշրջության, և մեր երեխաների ցերեկույթներին: Կարծես թե իսկապես օրինակելի ընտանիք լինեինք: Ես այդպես էի մտածում: Սակայն վերջերս ամուսինս ասաց, որ մեր հարաբերությունները ընդմիջման կարիք ունեն։ Կարծես թե այն վերաիմաստավորման կարիք ունի: Ամառը նա ընկերների հետ գնացել էր ձուկ բռնելու։
Ես պատկերացում չունեմ, թե ինչ է կատարվել նրա գլխում, բայց ես նեղացա։ Ստացվում է, որ իդեալական ընտանիքի պատրանքը միայն իմ գլխում է եղել։Ես մորս պատմեցի իմ կասկածների մասին։ Նա ինձ հանգստացրեց, իբր ամուսինները երբեմն պետք է հանգստանան միմյանցից, որպեսզի վերակենդանացնեն զգացմունքները։ Միայն թե ես դրա կարիքը չեմ զգում։ Ես լավ վիճակում եմ: Ասենք՝ նրա զգացմունքները սառել են, բա երեխաները:
Դուրս է գալիս նա այլևս չի սիրում ու չի կարոտում նրանց։Այն պահից, երբ նա հայտարարեց իր որոշման մասին, ես նրա նկատմամբ կանխակալ վերաբերմունք ունեմ։ Ես այլևս չեմ վստահում նրան և ինչ-որ գունդ կա իմ կրծքավանդակում: Եթե որոշել է հեռանալ, ուրեմն ընտանիք պետք չէ։ Ց ավոք սր տի, ես չեմ կարող դրա վրա ազդել։ Բայց ես էլ չեմ պատրաստվում վի րավորել նրան։ Եթե այլևս չի սիրում, ուրեմն պետք է բաժանվենք: