Ես մեծացել եմ առանց հոր։ Ինձ դաստիարակել են մայրս ու տատիկս։ Իսկ մանկուց ինձ ասում էին, որ երեխա ունեցող կինը ոչ մեկին պետք չէ։ Որպես օրինակ բերվեց մայրս. Ես ամուսնացա քսան տարեկանում։ Բայց մեր համատեղ կյանքը չստացվեց, և չորս տարի անց ես, արդեն երեխայի հետ, վերադարձա մայրիկիս և տատիկիս մոտ։ Թող, ինձ անվանեն միայնակ մայր։ Թող ոչ մի մարդ իմ կարիքը չունենա: Բայց ես վճռել էի հասնել արժանապատիվ կյանքի առանց տղամարդու: Բարեբախտաբար, մայրիկն ու տատիկը ուրախ էին երեխայի հետ ժամանակ անցկացնել։ Դա ինձ թույլ տվեց սովորել համալսարանում, սկսել աշխատել և կարիերա ստեղծել։ Անցել է ութ տարի, և ես որոշակի հաջողությունների եմ հասել։ Ես ունեմ իմ սեփական բնակարանը և մեքենան։ Իսկ աշխատանքը բարդ է, բայց եկամտաբեր։
Անցյալ տարի ես հանդիպեցի մի տղայի: Վեց ամիս անց մենք ամուսնացանք։ Մայրիկն ու տատիկը երջանկությունից յոթերորդ երկնքում էին։ Նրա հարաբերությունները դստեր հետ նորմալ էին, գրեթե ընկերական։ Համատեղ կյանքն ինձ համար մի քիչ լարված էր։ Բայց ես հույս ունեի, որ նա ինձ սիրում է։ Երբեմն նույնիսկ ստիպված էի լռել, որպեսզի սկա նդալի չվերածվի ինչ-որ իրավիճակ։ Բայց մի անգամ նա ասաց. — Պետք չէ ինձ քննադատել, բայց պետք է շնորհակալություն հայտնել, քանի որ ես ամուսնացել եմ քեզ հետ։ Ոչ մեկ քո վրա ուշադրություն չէր դարձնի, դու երեխա ունեիր․ — Այո, դու ճիշտ ես, բայց արի հասկանանք: Բնակարանը, որտեղ դու ապրում ես, իմն է։ Այն մեքենան, որը դու վարում ես, նույնպես իմն է։
Դու ոչինչ չես բերել այս տուն, բացի քո լաթերից։ Ուրեմն ո՞վ ում պետք է շնորհակալ լինի։ — Ստացվում է, որ ես քո հաշվին եմ ապրում, հա՞։ — բարկացավ նա։ Նա վերցրեց հագուստը և վազեց մորս մոտ։ Մայրս զանգահարեց ինձ և սկսեց բղավել. — Ինչպե՞ս կարող էիր այդպիսի բաներ ասել, այն տղամարդուն ով ընդունել է քեզ,երեխայի հետ։ — Մայրիկ, ժամանակն է, որ դուք հասկանաք, որ ես վաղուց մեծացել եմ։ Եվ ես կարող եմ լուծել իմ խնդիրները: Տղամարդու հետ կամ առանց տղամարդու: Եվ նրան ասեք, որ եթե նա մեկ շաբաթվա ընթացքում ներողություն չխնդրի ինձնից, ապա ամուսնալուծության հայց կներկայացրեմ…