Մամաս միայնակ է ապրում ուրիշ քաղաքում, հայրիկը վաղուց չկա: Եվ մոտ հինգ տարի առաջ՝ 63 տարեկան հասակում, նա հի վան դացավ, այն էլ՝ բավականին լուրջ։ Ես սկսեցի այցելել նրան 3-4 շաբաթը մեկ։ Եվ ժամանակի ընթացքում ես սկսեցի փոփոխություններ տեսնել դեպի վատը: Սկզբում նա պարզապես սկսեց խոսել ոչ շատ պարզ, հետո նրա հիշողությունը ամբողջովին վա տա ցավ, նա երբեմն նույն բանը կրկնում էր օրական 20 անգամ: Իսկ 3 ամիս անց նրա համար դժ վարացավ նույնիսկ քայլելը։ Ես այն ժամանակ ամուսնուս հետ ապրում էի վարձով բնակարանում և հասկանում էի, որ նման իրավիճակում նրան ապրելու լավ պայմաններ չենք կարող ապահովել, և, հնարավոր է, միայն ավելի վա տաց նենք։
Ուստի մենք որոշեցինք վաճառել մորս բնակարանը: Եվ ես ու ամուսինս սկսեցինք աշխատել, փաստորեն, հիփոթեքի, դե ղերի և բուժ քրոջ համար։ Դժվար էր։ Ես զգացի, որ ես եմ մեղավոր այս իրավիճակի համար, ես եմ մեղավոր, որ ժամանակին չեմ հոգացել նրա առողջության մասին։ Կյանքը լրիվ ուրիշ դարձավ, կամ աշխատում էի, կամ մորս կողքին էի։ Իսկ ես այդ ժամանակ ընդամենը 25 տարեկան էի: Ես ուղղակի չէի ուզում այսպես ապրել։ Ես ուզում էի զարգանալ ֆինանսական ոլորտում, երեխա ունենալ, բայց ամեն ինչ անցավ: Ես ամեն օր լաց էի լինում։ Ամուսինս ինձ օգնում էր ամեն ինչում, անընդհատ աջակցում էր, բայց դա ինձ չփրկեց։ Եվ այսպես, ես որոշեցի իմ որոշումը:
Մորս տարա ծե րանոց։ Իհարկե, ընտանիքս ինձ շատ խիստ դա տապարտեց։ Ոմանք նույնիսկ դադարեցին խոսել ինձ հետ։ Ծիծաղելի էր տեսնելը, քանի որ նրանցից ոչ մեկն անգամ մեկ օր չի անցկացրել մոր հետ Այո, և մայրս սկզբում ասաց, որ ես նրան լքել եմ վիր ավորված։ Այնուամենայնիվ, ես ամեն շաբաթ 2-3 անգամ այցելում էի նրան։ Եվ ընդամենը մեկ ամիս անց նրա կարծիքը արմատապես փոխվեց։ Նա, իհարկե, խնդրում է գալ տուն, բայց ես հասկացա, որ դա ավելի վատ կլինի և՛ իր, և՛ մեզ համար։ Ց ավոք սրտի, մորս վիճակը անընդհատ վա տա նում էր, և երկու տարի անց նա մա հա ցավ։ Բայց ես դեռ հավատում եմ, որ այն ժամանակ ճիշտ որոշում եմ կայացրել։