Տղուս ընտանիքն առանձին ա ապրում: Իրանք տենց որոշեցին ամուսնանալուց առաջ, դե մենք էլ դեմ չեղանք, իրանց կյանքն ա, թող գնան ոնց ուզում են տեց դասավորեն ապրեն, կարևորը երջանիկ լինեն: Հարսս վ ատ աղջիկ չի, բայց շատ կա պրիզնի ու իրա ասածի ա: Էդ աղջկան մի բան չի լինում ասել, ինքն իրա ճիշտն ունի ու վերջ:
Երեկ ասեց՝ տեղ ունեմ գնալու մի քանի ժամով, երեխուն երեմ կնայե՞ս մինչև գամ, դե ես էլ ասեցի՝ իհարկե կնայեմ, մեծ սիրով: Երեխուն առավոտ բերեց, ինքը գնաց: Թոռիս հետ խաղացիք, լավ ուրախացանք, հետո ասեց՝ տատիկ էկլեր եմ ուզում, կսարքե՞ս: Դե ես էլ ո՞նց մերժեմ երեխուն, ասեցի՝ հա բալես իհարկե: Էկլերներ սարքեցի, թոռս աշխարհով մեկ եղավ, լավ կերավ, ուրախացավ, ես էլ ինձ լավ զգացի:
Մեկ էլ հարսս եկավ տեսավ սեղանին էկլերներ ա դրած երեխեն էլ ուտում ա, գվեց: Սկսեց մուննաթ գալ, թե բա ես չեմ ասե՞լ երեխուն քաղցր չտաք, սաղ օրը մենակ թողես տորթ ուտի, սրա տեղը ճաշտ տայիր: Մի ձենի գոռում ա ու կռվում ա հետս: Ասում եմ՝ աղջիկ ջան, ինքն ա ուզել, սրանից առաջ էլ ճաշ ա կերել, ի՞նչ ես քեզ պա տռտում, երեխայա իրա բերանով ուզեց, ի՞նչ անեի, չսարքեի՞:
Հի ստերիկացավ, երեխուն ք աշքշեց, շորերը հագցրեց ու տարավ, հիմա երեխու վրա նենց ա ջղայ նացել, խեղճ թոռս սրանից հետո կվա խենա ինձ մի բան ասի: Էդ ինչ աղջիկ ա չեմ հասկանում: